බොහෝ විට අපට අසන්නට ලැබෙන්නේ අවධානය මද බවට කරන චෝදනා ය. හැම තැනම දුවන සිතකට අවධානය රදවා ගැනීම අමාරු ය. එයින් සිදුවන්නේ පටන් ගත් යමක් සම්පූර්ණ කිරීමට නොහැකි වීම ය. ඒ නිසාම අවධානයේ වැදගත්කම ගැන අපමණ කතා ඇසේ. එසේ දුවන සිත අල්ලා බැද දැමිය හැකි එක් ආකාරයක් ලෙස භාවනාවේ අගය ද ප්‍රකාශ කෙරේ.
ඒ සියල්ල ඇත්ත ය.
එහෙත් මෙහිදී නොකියවෙන කතාවක් තිබේ. ඒ හීලෑ නැති හැම තැන දුවන සිත නිර්මාණශීලීත්වයට නව දේ නිර්මාණයට රුකුලක් වන බව ය.
දුවන, හැම තැනින්ම යමක් අහුලාගන්නා, ඒ හිත ඒවා සමහර විට එකතු කොට එහෙම පිටින්ම වෙනත් දේද නිපදවීමට කටයුතු කරයි. ඇත්තටම කියන්නේ නම් සිත විවිධ තැන් සොයා දුවන තරමට එකතුකොට නිර්මාණය කරන දේ ප්‍රබල වෙයි. නැවුම් වෙයි.
හිත පුලුවන් නම් මියගිය අතීතයටත් නූපන් අනාගතයටත් යැවිය යුත්තේ ය. එය හැකි නම් පොත් අතරටත් දේශනා අතරටත් අත්දැකීම් අතරටත් යැවිය යුත්තේ ය. එයට යුරෝපයට යාමටත් ජපානයට යාමටත් කටයුතු සම්පාදනය කළ යුත්තේ ය. එය මිතුරන් අතරටත් සතුරන් අතරටත් එකසේ යැවිය යුත්තේ ය. එය පරාජයේ කටුක අත්දැකීම් අතරටත් ජයග්‍රහණයේ ආනන්දජනක අවස්ථා අතරටත් යැවිය යුත්තේ ය. හරි ගිය තැන්වලට මෙන් ම වැරදුන තැන්වලට ද යැවිය යුත්තේ ය.
එය එක් දිසාවකට නොව සදිසාවටම යැවිය යුතු ය.
එයට එක් තැනක රැදී සිටීමට අවසර නොදිය යුත්තේ ය. කෝපයම පළකරමින් එකම දෙයක් වටා කැරකීමට ඊට ඉඩ නොදිය යුත්තේ ය. දිගින් දිගටම හඩා වැටෙමින් ලතැවීමට එයට ඉඩ නොදිය යුතු ය. අශුභවාදී අපේක්ෂා භංගත්වය තුළ හිරවී සීමාවක් නැතිව කම්පාවන්නට එයට ඉඩ හසර නොදිය යුතු ය.
ජයෙන් දිගින් දිගට උද්දාමවන්නටත් එයින් උපන් අධිමානයෙන් නොනවත්වා සැරසෙන්නටත් ඊට ඉඩ නොදිය යුතු ය.
එය එක තැන පල් නොකළ යුතු ය.
එහි මුරණ්ඩු කම හුරතලයක් ලෙස දක්වා අගය කළ යුතු ය.
Management in Sinhala 