මකන කෑල්ල

මකන කෑල්ල අවශ්‍ය වන්නේ වැරදි කරන මිනිසුන්ට යැයි මැක්ස් මුලර් නම් ජර්මන් විද්‍යාර්ථියා කියන විට, ඊට පිළිතුරු දෙන ස්වාමි විවේකානන්ද කියන්නේ, එය අවශ්‍ය වන්නේ තමන් වැරදි යැයි හැඟී ගිය විට ඒ බව පිළිගෙන නිවැරදි වීමට අවශ්‍ය මිනිසුන්ට කියා ය.

වැරදි කර නැති මිනිසුන් කිසි දිනෙක අලුත් කිසිවක් කර නැතැයි කීවේ අයින්ස්ටයින් ය. අලුත් යමක් පමණක් නොව තමන් කලින් කර ඇති දෙයක් වුව ද නැවත කිරීමේදී නොවැරදී කිරිම පහසු නැත. වැඩේ සමාන වුනාට එය කරන පසුබිම, සන්දර්භය හා එය කරන්නට තිබෙන තත්වයන් වෙනස් නිසා ය. ඒ අර්ථයෙන් ගත් විට අප කරන හැම දෙයක් ම අලුත් ය.

අලුත් යමක් කරන හැම විටම අසාර්ථක වීමේ, වැරදීමේ, අවදානමක් තිබේ. වැරදි යනු අප පදම් කරන අත්දැකීම් ය. ඉගෙනීමේ වැදගත් ම මෙවලම ය. එය මග හැර යා හැක්කේ කිසි දෙයක් නොකරන මිනිසුන්ට ය.

වැරදි නොකරන මිනිසුන් සොයා ගැනීම, නොමල ගෙයකින් අබ මිටක් සොයා ගන්නා වැනි, නොකළ හැකි කටයුත්තකි. ඒ නිසා ම මිනිසුන් සතුව මකන කෑල්ලක් තිබිය යුතු ය. මකන කෑල්ලක් තිබිලා මදි ය. මකන්නට අවශ්‍ය තැන මකන්නට ද සිත, කැමැත්ත, තිබිය යුතු ය.

මකනයක් ඇතත් මකන්නට සිතක් හදා ගැනීම බොහෝ දෙනෙකුට අමාරු ය. ඒ ලියා ඇත්තේ, ඇඳ ඇත්තේ, අමාරුවෙන් නිසා ය. එයට කාලයෙන් පමණක් නොව ශ්‍රමයෙන් ද ආයෝජනයක් කර ඇති නිසා ය. වෙහෙස මහන්සි වී ඇති නිසා ය. අත් හැරීම අමාරු යැයි බුදුන් වහන්සේ කීවේ ඒ නිසා ය. එය පුරුදු පුහුණු කළ යුතු දෙයක් ලෙස බුදු දහමේ දක්වා ඇත්තේ ද ඒ නිසා ය.

ඊට අමතරව මකන්නට යෑමෙන්, තමන් කර ඇත්තේ වැරැද්දක් යන්න ලෝකයා දැන ගැනීම ද, මකන්නට අදි මදි කිරීමට හේතුවකි. ඒ කියන්නේ මැකීමට හිත හදා ගැනීම සඳහා ලෝභයට අමතරව, මාන්නයෙන් ද අප නිදහස් විය යුතු බව ය.

එය අත් හැරීමට ද වඩා අමාරු ය. එයින් මානසික පසුබෑමක් ඇති වන නිසා ය. තමන් වැරදි කළ කෙනෙකු ලෙස හංවඩු ගැසෙන නිසා ය. ඒ නිසා ම බොහෝ අය කරන්නේ තමන් වැරදි බව දැන දැන, ඒ වැරැද්දම දිගින් දිගට කිරීම ය. ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටිම ය. එසේ කරන අතරතුර එය වැරැද්දක් නොවන බව දහ අතේ කියා සිටිම ය.

ලංකාවේ මිනිසුන්ගේ වැඩි අවධානයට ලක්වන්නේ වැරදි ය. ඒ නිසා ම ඇතැම් මිනිසුන් ප්‍රසිද්ධිය සඳහා කරන්නේ ද වැරදි ය. ඒවා වැරදි බව පිළිගෙන මකන සිරිතක් ඔවුන්ට නැත. ඒ වෙනුවට ඒ වැරැද්දට අමතර වටිනාකමක් ඔවුන් විසින් දෙනු ලබන්නේ ය. ඒ හරහා වැරැද්දකුත් කර, කීර්තියත් දිනාගෙන, දිගටම ඒ වැරැද්ද නොමකා කිරීමට ලයිසමක් ද උන් ගන්නෝ ය.

වැරැද්ද, වැරැද්දක් ලෙස සමාජ ගත වුවහොත් දඩුවම් ලැබෙන්නේ ය. ඒ සියල්ල මකන්නට යෑමේ ප්‍රතිඵලය ය. නොමකා හිටියහ ම වැඩේ ඉවර ය.

බටහිර නත්තල් සීයා මෙන්, හොඳ ළමුන්ට තෑගි දීමට අප හදා වඩාගත් සමාන්තර චරිතයක් නැති නමුත්, නත්තල් සීයාට ප්‍රතිපක්ෂව, වැරදි කරන ළමුන් අල්ලා ගෙන, ගෝනියක දමා ගෙන යෑමට හැකි, ගෝනි බිල්ලෙක් අපට ඇත්තේ ඒ නිසා ය.

වැරදි නොකර ඉන්නවා නම් ලංකාවේ මිනිසුන්ට ඒ හොඳට ම ඇති ය. ගෝනි බිල්ලා ඉන්නේ වැරදි නැවත්වීමට ය. පන්සලට ගිහින් පොරොන්දු වන්නේ ද වැරදි නොකර සිටීමට ය. පන්සිල් පද පහම වැරදි නොකර සිටීමේ පොරොන්දු ය. වළකිමි කියා අවසන් කිරිමේ වාක්‍යය ය. යහපත් දෙයක් සඳහා දෙන පොරොන්දු එහි නැත.

අමතරව අපෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ කීකරු කම ය. දානයට අමතරව එක ම යහපත් දේ ඒක ය. එයින් ද අදහස් වන්නේ වැරදි නොකිරිම ය. ඒ සඳහා නොවරදින ක්‍රියාමාර්ගය මුකුත් නොකර සිටිම ය.

පාසලේ ගුරුවරු පවා කියන්නට පුරුදුව හිටියේ හරි හැටි වහරන්නට බැරි නම් ඉංගිරිසිය කතා නොකරන ලෙස ය. හරියට වහරන අයට එහෙමකට තෑගි නැතත් වැරදියට වහරන අයට ඇණුම් බැණුම් නම් අඩුවක් තිබුනේ නැත. ඒ නිසා දෝ වැඩි දෙනෙකුට ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගැනීමට ලැබුනේ නැත.

වැරදි වලට ලැබුණේ බැණීම් නිසා වැරැද්දක් කළේ යැයි පිළිගන්නට අපට අමාරු වූයේ ය. ඒ නිසා මකනය භාවිතා කළ යුතු තැනක ද පසුබාන්නට අපට සිදුවන්නේ ය.

සමහරුන්ගේ අදහස් ලියා ඇත්තේ කළු ගලේ ය. ඒවා මකනයකින් මකන්නට බැරි ය.

වැල්ලේ ලියන අදහස් ද අප්සෙට් ය. ඒ ඊළග රළෙන් එය සේදී මැකී යන නිසා ය. අපට ඒ ගැන පාලනයක් නැති නිසා ය. එවැනි අයගේ අදහස් මකන්නේ අනුන් ය. බාහිරින් එන රළ පහරෙන් ය. මකන්නට බැරි අදහස් තරමට ම පොඩ්ඩ ඇත්නම් මැකෙන අදහස් ද කමකට නැත.

අවශ්‍ය වන්නේ කඩදාසියක පැන්සලෙන් ලිවිම ය. ඇඳීම ය. වැරද්දක් වූයේ නම් මකන අපේක්ෂාවෙන් ලිවීම ය.
සමහර මිනිසුන් එසේ ලියන අයට කැමති නැත. එහෙම අය චපල සිත් ඇත්තන් යැයි ඔවුහු කියති.

චපල සිත් ඇත්තෝ ද ලියන්නේ මකන්න බලා ගෙන ය. ඒ තමන්ගේ වාසියට ය. ඔවුන් මකන්නේ වැරදි දේ පමණක් නොවේ. හරි දේ ද ඔවුහු මකති. ඔවුන්ට අවශ්‍ය අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන ගන්නට ය. එහෙත් මකන සැවොම ඒ ගොඩට දැමීම වැරදි ය.

තමන් වැරදි යැයි හැඟී ගිය විට වෙනස් වන්නට මිනිසුන්ට අයිතියක් තිබේ. ඊට සමාන ව එය ඔවුන්ගේ යුතුකමක් ද වන්නේ ය.

වැරදි වැරදී වැඩක් කරන විට එය කරන්නට සිදු වන්නේ ආයායසයක් දරමින් ආතතියකින් ද යුක්තව ය. එහෙත් හුරු වූ පසු වැරදි අඩුවන අතර, එය නිරායාසයෙන් හා සැහැල්ලුවෙන් කරන්නට ද හැකි වේ. ඒ තත්වයට වර්ධනය වන්නට කලක් ගත වේ. එතෙක් නිතර නිතර වැරදි සිදු වීම වළක්වන්නට බැරි ය. මකනයක් නැතුව බැරි ය.

වැරදෙනවා යැයි සිතා කළකිරෙන්නේ නැතිව, පැකිලීමකින් තොරව ලියන්නට අඳින්නට හිත හදා ගත යුතු ය. කුඩා දරුවෙකු නැගිට ඇවිදින්නට ගන්නා විට වැටෙන ගණනේ නිමක් නැත. එහෙත් ඔහු අත හරින්නේ නැත. ඔහු වැටී වැටී ප්‍රගුණ කරන්නේ ඇවිදීමේ කලාව ය. එය සෙසු කලාවන්ටත් කුසලතාවයන්ටත් අදාළ ය.

මකනයට බිය නොවන්න. මකන හැටි පෙන්වන්න. නොමකා ලියන්නට, අඳින්නට, ඇති මඟ ඒක ය.

අන්තවාදය පරාජය කිරිම

රට තුළ අන්තවාදය පරාජය කිරීම අද දවසේ මාතෘකාව වී තිබේ. රට තුළ පමණක් නොව ආයතනයක් තුළ ද අන්තවාදය හිස ඔසවන අවස්ථාවක එය පරාජය කළ යුතු ය. මුල් කටයුත්තේ වගකීම රජයට හිමිවන විට දෙවැනි වගකීම හිමි වන්නේ ආයතනයක කළමනාකාරිත්වයට ය. පොදුවේ අන්තවාදය පරාජය කිරීම සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කළ යුතු උපාය මාර්ගය මේ ලිපියට මාතෘකා කර ගන්නේ ඒ දෙකෙහිම වැදගත් කම සළකා ය. එමෙන්ම ඒ දෙක තුළම තිබෙන පොදු බව ද සළකා ගෙන ය.

සමාජය තුළ මේ සම්බන්ධයෙන් මත දෙකක් තිබේ. එකක් අන්තවාදයේ “සැපයුම“ පාලනය කිරීම ගැන ය. එහි දී වැඩි බරක් දෙන්නේ අන්තවාදීන් සොයා මෙහෙයුම් දියත් කර ඔවුන් අල්ලා දඩුවම් පැමිණීම කෙරෙහි ය. දෙවැන්න අන්තවාදයේ “ඉල්ලුම“ පාලනය කිරීම ගැන ය. එහි දී ප්‍රමුඛතාවය හිමිවන්නේ අන්තවාදය ඇති වන සමාජ සාධක වෙනස් කිරීම කෙරෙහි ය. එහි දී සිදු වන්නේ අන්තවාදයට මැදිහත් මිනිසුන් තල්ලු කරන සමාජ සාධක මුලිනුපුටා දැමීම කෙරෙහි ය.

සංවාදයට සම්බන්ධ බොහෝ අය කරනුයේ මේ උපාය මාර්ග දෙකින් එකක් තෝරාගැනීම ය. එයට හේතුව එක් උපාය මාර්ගයක් අනුගමනය කිරීමේ දී අනික් උපාය මාර්ගයට ඒ මගින් අවහිරතා ඇතිවන නිසා ය.

අප සැක කටයුතු අය අල්ලා ඔවුන් පරීක්ෂා කිරීමට වැඩි බරක් දීම හරහා සිදු විය හැක්කේ අහිංසක අය ද හිරිහැරයට පත් වීම ය. ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් කඩ කරන්නේ යැයි චෝදනාවලට ද මුහුණ දීමට ය. ඒ හිරිහැරය තුළ ඔවුන් ද අන්තවාදීත්වයට තල්ලු කර දැමීම ය. අනෙක් අතට අප එසේ කියා සැක කටයුතු මිනිසුන් අල්ලා ගැනීමට අදිමදි කරන්නේ නම් සිදුවන්නේ ඒ අය රිසි සේ සිය සංවිධාන කටයුතු කර ගැනීම ය. අන්තවාදීන් හුරතල් කරන්නේය යන චෝදනාවලට ද මුහුණ දීමට ය.

බොහෝ දෙනෙකු දෙකින් එකක් තෝරා ගත යුතු යැයි කියන්නේ මේ කරුණු හේතුවෙන් දෙක ම එකවර කිරීමට නොහැකි වෙතැයි හඟින නිසා ය.

අන්තවාදී අදහස් උපත ලබන්නේ හිරිහැර කිරීම නිසා ම නොවේ. උදාහරණයක් ලෙස මුස්ලිම් අන්තවාදය උපත ලබන්නේ බොදු බල සේනා හෝ වෙනත් එවැනි සංවිධාන මුස්ලිම් මිනිසුන්ට එරෙහිව ගෙන ගිය අකටයුතුකම් නිසා ම නොවේ. අප එවැනි දෙයක් කීමෙන් පවා කරන්නේ මුස්ලිම් අන්තවාදීන් මුළුමණින් වගකීමෙන් නිදහස් කිරීම ය. පසුගිය සිද්ධියේ වගකීම ඔවුන් උසි ගැන්වූයේ යැයි සිතන සංවිධානයන්ට පවරා මුස්ලිම් අන්තවාදීනට පැන යා හැකි ඉඩක් විවර කර දීම ය. එවැනි අදහස්, අකටයුතුකම් නැතුව ද ඉපදිය හැකි ය. පෙනෙන පරිදි මේ අදහස් උපත ලැබුවේ ලංකාවේ ද නොවේ. මැද පෙරදිග ය. පෙනෙන්නේ ඒවා ලංකාවට ආනයනන කරන ලදුව ලංකාවේ පසුව පැලපදියම් වූ බව ය.

බොදු බල සේනාව හා සමාන සංවිධාන බිහිවීමට ද මේ උපත බල පෑවා විය හැකි ය. ඒ මුස්ලිම් අන්තවාදයට උත්තරයක් ලෙස ය. එයින් අදහස් කරන්නේ අපට බොදුබල සේනාව හා සමාන සංවිධාන ද අහිංසක යැයි කියා නිදහස් කළ හැකි බව ද? කොහෙත් ම නැත. ඔවුන් උත්පාදනය වීමෙන් පසු කළේ මේ බීජයට අවශ්‍ය පොහොර සපයා මුස්ලිම් අන්තවාදීන් ශක්තිමත් කිරීම ය. මැදිහත් මුස්ලිම් මිනිසුන්ගෙන් කොටසක් ද, විශේෂයෙන් ආවේගශීලී තරුණයන් ද, අන්තවාදීන්ගේ ගොඩට තල්ලු කර දැමීම ය.

මෙය සමාන වන්නේ ගිනි ඇවිලීමට ය. ගින්නක් ඇති වීමට පහසුවෙන් ගිනි ගන්නා සුළු පෙට්‍රල් භූමිතෙල් වැනි ඉන්ධනයක් අවශ්‍ය ය. මුස්ලිම් අන්තවාදීනට අවශ්‍ය එම මූලධර්මවාදී ආගමික ඉන්ධන තෙල් තරමට ම මැද පෙරදිගින් ලැබෙන්නට ඇත. එහෙත් ඒවා තිබූ පමණින් ගිනි ගන්නේ නැත. එසේ ගිනි ගන්නවා නම් පෙට්‍රල් සහිත වාහන ද තෙල් පිරවුම් හල් ද ගිනි ගන්නට ඕනෑ ය. එසේ නොවන බව අපි දනිමු. ගිනි ගැනීමට ගිනි පුළිඟුවක් ද ඉන්ධන වලට අමතරව අවශ්‍ය ය. බොදු බල සේනා හා දේශීය සංවිධානවල ආධාරය ද ඇතිව බේරුවල අලුත්ගම දිගන තෙල්දෙනිය අම්පාර නගර වල ඇති කරන ලද සිද්ධිවලින් එය ජ්වලන (ගිනි ගන්නා) උෂ්ණත්වයට ලං කළ අතර නවසීලන්තයේ මුස්ලිම් පල්ලියට තුළ වෙඩි තැබීමෙන් ජීවිත විනාශ කළ පුද්ගලයා තීරණාත්මක පුළිඟුව ඔවුන්ට සපයන්නට ඇත.

මේ සිද්ධියට වගකිව යුතු නායකයා දැනට අවුරුදු 6 ට පමණ ඉහත දී විකාශණය කළ වීඩීයෝ පටයකින් බෞද්ධයින් ඉලක්ක කර ගෙන දියත් කළ යුතු ප්‍රහාරයක් ගැන කතා කර තිබුණු බව වාර්ථා වන්නේ ය. පසුව ඇතිවන අයිසිස් සම්බන්ධය මත ඉලක්කය වෙනස් ව තිබේ යැයි ඒ නිසා ම අනුමාන කෙරෙන්නේ ය. කවුරු කොහොම කිව්වත් නවසීලන්තයේ මුස්ලිම් පල්ලිය තුළ සිදු වූ දේ ද එ් ඉලක්කයේ වෙනසට හේතුවන්නට ඇත.

ගිනි ගැනීම වැළැක්වීමට තෙල් ඉවත් කිරීම හොඳ ය. අන්තවාදීන් අල්ලා හිරේ ලෑම ඒ නිසා හොඳ ය. ඒත් ඉවත් වන තෙල් නැවත පිරවීමට ඉඩ තිබෙන්නේ ය. එසේ කියා අත් බැඳ ගෙන සිටිය යුතු නොවේ. ඒ සඳහා කළ හැකි සියල්ල අප විසින් කළ යුතු ය. තෙල් නැවත නැවතත් පිරවෙනු ඇත්තේ තෙල් ආනයනය වැළැක්වීම අමාරු නිසා පමණක් නොවේ. අප අන්තවාදීන් ඇල්ලීමේ දී දක්වන සංයමයේ ද අඩුපාඩු නිසා ය. අන්තවාදයේ “සැපයුම“ පාලනය කිරීමට ගන්නා උපාය මාර්ගය තුළ ඒ පිළිබඳව “ඉල්ලුම“ ද ඉහළ යෑමට ඉඩ ඇති නිසා ය.

ඊට අමතරව ගිණි පුළිඟු ඇති වීම ද වැළැක්වීමට අප කටයුතු කළ යුතු ය. ඒ සාමාන්‍ය මුස්ලිම් මිනිසාට සුරක්ෂිතතාවයක් ඇතිකිරීම මගින් ය. ඔවුන් අන්තවාදීන්ගේ ගොඩට තල්ලු කර ගිනි පුළිඟු ඇති කිරීමෙන් වැළකිය යුතු ය.

මෙය ආයතන සම්බන්ධයෙන් ද සත්‍ය ය. ආයතනයක එක් අන්තවාදී ප්‍රවණතාවයක් විය හැක්කේ අසාධාරණ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරමින් කළමනාකාරිත්වය බිත්තියට තල්ලු කරන වෘත්තීය සමිති ය. වෘත්තීය සමිති බිහිවන්නේ ආයතනයේ පරිපාලනයේ වරදින් ම නොවේ. ඇතැම් විට බාහිර දේශපාලන ව්‍යාපාරයන් විසින් කරන සංවිධානාත්මක මැදිහත් වීම් නිසා ය. පරිපාලනයේ ඇතැම් අදූරදර්ශී ක්‍රියා නිසා මේ නොවැදගත් වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට අනුගාමිකයන් ගොනු කර ගත හැකි වේ. වෘත්තීය සමිතිය විශාල වෙන විට ඒ ගැන බිය වී ඇති කරන්නට යන දඩුවම් නිසා ගිනි පුළිඟු ඇතිවන්නට පුළුවන. මෙය රට තුළ සිදු විය හැකි සිද්ධි දාමයට ම සමාන ය.

කළ යුත්තේ එක් උපායමාර්ගයක් විසින් අනෙත් උපායමාර්ගය පරාජය නොකරනු පිණිස වග බලා ගන්නා අතර උපාය මාර්ග දෙකම සමාන්තරව සංයමයෙන් අනුගමනය කිරීම ය. ලෙඩා මළා වුනත් බඩ සුද්දයි කියන්නට සිදු වන්නේ දෙකින් එකක් පමණක් අනුගමනය කරන්නට ගිය විට ය.

රාජ්‍ය කළමනාකරණය ෆේල් ය

පාස්කු ඉරිදා ඛේදවාචකය රාජ්‍ය කළමනාකරණයේ පැහැදිලි බිඳ වැටීමක් පෙන්නුම් කරන්නේ ය. අපේ කම්පාව දෙගුණ තෙගුණ වන්නේ කළමනාකරණයේ එවැනි බිඳ වැටීමක් නොවුනේ නම් මේ ඛේදවාචකය වැළැක්විය හැකි ව තිබුන බව පෙනෙන නිසා ය.

පළමු බිඳ වැටීම සිදු වන්නේ ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලය නම් වූ තීරණාත්මක ආයතනයට නිශ්චිත ආයතනික ව්‍යුහයක් නොමැති වීම හේතුවෙනි. කැඳවිය යුත්තේ කවුද නොකැඳවිය යුත්තේ කවුද යැයි නියමයක් නොතිබීම හේතුවෙනි. අප එසේ කියන්නේ ඒ බව වාර්ථා වන සිද්ධි වලින් හැගෙන නිසා ය. වාර්ථා වන පරිදි පසුගිය සය මස තුළ ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලය රැස් වූ එකම වතාවකවත් ඊට අගමැති හෝ රාජ්‍ය ආරක්ෂක ඇමතිවරයාට ආරාධනා කොට නැත. සිද්ධිය වූ දා පවා අගමැති සමග එක්ව සාකච්ඡා කරන්නට එහි සාමාජිකයන් ඉහලින් අවසරයක් ලැබෙන තුරු ඉදිරිපත් වී නැත.

එය ජනාධිපති තුමා හා අගමැති තුමා ද අතර පුද්ගලික කෝන්තරයක් නිසා ඇති වුනාය යන සමාජ මතයට තවම රජය පැත්තෙන් අභියෝගයක් එල්ල වී නැත. ජාතික ආරක්ෂාව පුද්ගලික කෝන්තර හේතුවෙන් පරදුවට තැබිය හැකි දෙයක් නොවේ. එසේ වුව ද එය සිදු වූයේ ඒ නිසා ම යැයි කීමට තරම් තොරතුරු තවමත් අප සතුව නැත. ඒ නිසා ඒ නිගමනයට බැස චෝදනා එල්ල කිරිමට අපි අපේක්ෂා නොකරමු.

එසේ වුව ද එය කෙසේ වූයේ දැයි පැහැදිලි කරන කෙනෙක් නොවන නිසා අපට අපේ නිගමනවලට බැසීමට සිදු වේ. ඒ කළමනාකරුවෙකුගේ කෝණයට සීමා වෙමිනි. මුලින් ම බැස ගත හැකි නිගමනය වන්නේ ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලයට අහවල් අහවල් අය සිටිය යුතු යැයි නියමයක් තිබි නැති බව ය. එය වඩාත් සනාථ වන්නේ අගමැති හෝ රාජ්‍ය ආරක්ෂක ඇමතිවරයාට ආරාධනා නොලැබුනේ වුව ද විපක්ෂයේ මන්ත්‍රිවරු දෙපලක් ද ඊට සහභාගි කර ගෙන ඇති නිසා ය. එයින් එක් අයෙකු ගරු තිලංග සුමතිපාල මන්ත්‍රීතුමා බව ද අනෙකා ගරු දයාසිරි ජයසේකර මන්ත්‍රීතුමා බව ද සඳහන් වී තිබිණි. ඔවුන්ගේ පසුබිම බැලූ විට ඔවුන් ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලයට සම්බන්ධ කර ගැනීමට තරම් කාරණයක් අපට පෙනෙන්නේ නැත. එයින් ද පෙනෙන්නේ මේ වැදගත් ආයතනික ව්‍යුහයට කවුරුන් ඇතුළත් දැයි පිළිගත් සම්මතයක් තිබී නැති බව ය. එය රාජ්‍ය නායකයාගේ අභිමතය පරිදි සිදු වන්නට ඇති බව ය. රාජ්‍ය ආරක්ෂාව රාජ්‍ය නායකයාගේ පෞද්ගලික අභිමතය අනුව කරන කටයුත්තකට වඩා බරපතල එකක් නිසා ඒ සම්බන්ධයෙන් සම්මතයන් තිබිම වැදගත් ය.

මේ වැරැද්ද දෙගුණ වන්නේ අගමැතිතුමා හෝ රාජ්‍ය ආරක්ෂක ඇමතිවරයාට ද එය ප්‍රශ්නයක් වී නොතිබිම ය. තමන් ආණ්ඩු කරන්නේ නම් එම ආණ්ඩුව වගකියන රාජ්‍ය හා ජාතික ආරක්ෂාවට අදාළව තමන්ට කැඳවීමක් නොලැබෙන්නේ නම් ඒ සම්බන්ධයෙන් අර්බුදයක් මතුවන තුරු මුණිවත රැකිම නායකයන්ට තරම් නොවන නිසා ය. ඒ ප්‍රශ්නය රාජ්‍ය නායකයා වෙත පමණක් නොව ජනතාවට ද එසේත් නැත්නම් අඩු වශයෙන් ජනතා නියෝජිතයන් සිටින පාර්ලිමේන්තුවට ද යොමු කළ යුතු ව තිබූ නිසා ය.

ඊළග ප්‍රශ්නය නම් රාජ්‍ය නායකයා රටින් බැහැරව ගොස් ඇත්තේ වැඩ බැලීමට කෙනෙකු නැතිව විම ය. එපමණක් නොවේ. ආරක්ෂාක ඇමතිවරයා පමණක් නොව නීතිය හා සාමය බාර ඇමතිවරයා ද වන රාජ්‍ය නායකයා රටින් බැහැරව ගොස් සිටියේ ඒ කිසිදු පදවියකට අනුප්‍රාප්තිකයන් නැතිව ය.

සාමාන්‍ය ආයතනයක පවා දිනක දෙකක නිවාඩු ගන්නා සිල්ලර සේවකයෙකු වුව ද තමන් නැති කළ අහවලා වැඩ බලන්නේ යැයි දැක්විය යුතු යැයි නියමයක් පවතී. එය අප දන්නා පරිදි ඇමති පදවි සඳහා ද රාජ්‍ය නායක පදවිය සඳහා ද අදාළ ය. එහෙත් මෙවර ඒ කිසිවක් සිදු ව නැත. එය එසේ සිදු වූයේ කෙසේ ද? ඒ සම්බන්ධයෙන් අප ඇගිල්ල දිගු කළ යුත්තේ කාට ද?

මේ සියල්ලෙන් කියන්නේ ගුල්ලන් ගසා ඇත්තේ ආයතන ව්‍යුහයට පමණක් නොව ඒවා හොබවන අයට ද බව ය.

ඊළග ප්‍රශ්නය නම් යම් ආයතනික ක්‍රියාවලීන් පිළිබඳ නිශ්චිත ක්‍රමවේදයක් රටේ ඉහළම පාලන යන්ත්‍රය තුළ නොමැති බව ය.

අපට එසේ නිගමනය කිරිමට සිදු වන්නේ මේ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය පිළිබඳ තොරතුරු අප්‍රියෙල් මස 4 දින ආසන්න දවසක බුද්ධි අංශයට ලැබී තිබුනේ වුව ද එම තොරතුරු පිළිබඳව රාජ්‍ය නායකයා හෝ අගමැති වරයාට දැනුවත් කර නැතැයි වාර්ථා වන නිසා ය. ඒ දෙදෙනාම තමන්ට ඒ බව නොදැන්වූ බව කියන නිසා අපට එය එසේම වන්නට ඇතැයි පිළිගන්නට සිදුවන නිසා ය.

ඊළග ප්‍රශ්නය වන්නේ එවැනි තොරතුරක් ලැබී තිබිය දී ද ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලය කැඳවා ඔවුන් දැනුවත් නොකළේ කුමක් නිසා ද කියා ය. ඒ කියන්නේ ජාතික ආරක්ෂක මණ්ඩලය කැඳවන්නේ කුමකට ද යන්න පිළිබඳ නිශ්චිත නිර්ණායකයන් තිබී නැති බව ය. එය කැඳවිය හැක්කේ කාට ද යන්න පිළිබඳව ද ක්‍රමවේදයක් තිබි නැති බව ය. නැතිනම් ඒ සියල්ල තිබිය දී ද ඒවා අනුගමනය කර නැති බව ය.

වගකිව යුත්තන් විසින් රට ඉදිරියේ සිදු වූයේ මේ දෙකින් කුමක් ද යන්න කිව යුතු ය.

ක්‍රමවේද නැත්නම් ක්‍රමවේද හදා ගත යුතු ය. නිර්ණායක හදා ගත යුතු ය. ඒ ඉදිරියේ මෙවැන්නක් වීමෙන් වළක්වා ගැනීමට ය. එ් සම්බන්ධයෙන් රජය ගන්නා ක්‍රියාමාර්ග ගැන ජනතාව දැනුවත් කළ යුතු ය. මේ වන විට අතිශයින් පලුදු වී ඇති රජය පිළිබඳ විශ්වාසය ගොඩ නගා ගත හැක්කේ ඒ මගිනි.

ක්‍රමවේද තිබිය දි ද ඒවා අනුගමනය කර නැත්නම් ඊට වගකිව යුත්තේ කවුද යන්න රටට හෙලිදරව් කළ යුතු ය. මේසා විශාල විනාශයක් ව තිබිය දී එසේ වගකිව යුතු අයට දඩුවම් නොදෙන්නේ නම් ඉදිරියේ දි ද මෙවැන්නක් නැවත ඇති විමේ ඉඩක් එවිට ඇතිවන නිසා ය.

සියලුම පව් ආරක්ෂක ලේකම් වරයාගේ අස්කර දැමීමෙන් හෝදා ගත නොහැකි ය. ආරක්ෂා ලේකම් කළ වැරැද්ද කුමක් දැයි රටට කිව යුතු ය. අස් වෙන්න යැයි කියා තිබුන ද තවම පොලිස් පති අස්වී නැත. වාර්ථා වන ආකාරයට පසුගිය සමයේ පොලිස්පති ද ආරක්ෂක මණ්ඩලයට කැඳවා නැත. ඒ තත්වය යටතේ පොලිස් පති වැරදි කරුවෙකු කළ හැකි ද ඒ කවර ප්‍රමාණයකින් ද යන අතුරු ප්‍රශ්න නැවතත් මතුවන්නේ ය. ඒ ආරක්ෂක මණ්ඩලයේ සංයුතිය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයට අමතරව ය.

මේ ඉහත කී වැරදි සිදු වූයේ කුමන හේතුවෙන් දැයි, සිද්ධිය සිදු ව දින හයකට පසු ද, රට දන්නේ නැත. එය කවදා හෝ දැනගන්නට ලැබේ දැයි ද අවිශ්වාස ය. එහෙම දන්නා කෙනෙකු ඉන්නවාද යැයි දන්නා කෙනෙකු ද නැත. අප වඩාත් අවාසනාවන්ත යැයි දැනෙන්නේ ඒ නිසා ය.

ව්‍යාසයනය වී අවසන් ය. ඉදිරියටවත් එවැනි ව්‍යාසනයක් නැවත ඇති නොවීමට රාජ්‍ය කළමනාකරණය වග බලා ගන්නේ කෙසේ දැයි දැන ගැනීමට ජනතාවට අයිතියක් තිබේ. පලුදු වී ඇති විශ්වාසය නැවත ඇති කර ගත හැක්කේ ඒ අයිතියට ගරු කිරීම මගිනි. ඒ නිසා ම ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත් මැදිහත් විමක් රාජ්‍ය කළමනාකරණයෙන් අපේක්ෂිත ය.