කම්මැලි කොල්ලනේ පොල්කටුව ගෙන හිගමනේ….Theory X, Y and Z


සමහර මිනිසුන් කම්මැලි ය. ඒ නිසා ඔවුන්ට යම් කාර්යයක් පැවරූ විට ඔවුන් ඉතා දැඩි සෝදිසියකට ලක් කළ යුතු ය. ඔවුන් අධීක්ෂණය කළ යුතු ය. සෙමින් වැඩ කරන මේ අයට එරෙහිව “කෙවිට“ භාවිතා කළ යුතු ය. මීහරක් රැලක් දක්කන ගොපල්ලෙකු මෙන් කළමනාකරු සෑම විටම ඔවුන්ට පිටුපසින් සිට ගෙන ඔවුන් නිසි දිසාවට නිසි අයුරින් වැඩ කිරීමට යොමුකළ යුතු ය.

මුලදී කළමනාකරුවන් මිනිසුන් දෙස බැලුවේ මේ ආකාරයට ය. කළමනාකරණය හදාරණ අය Theory X යනුවෙන් මේ කල්පිතය හදුන්වති.

මේ ගොඩට නොවැටෙන මිනිස්සු ද සිටිති. ඔවුන් කම්මැලි නැත. ඔවුන් අභියෝග බාර ගැනීමට කැමති ය. ඔවුන් වැඩ කිරීමට කැමති ය. විශේෂයෙන්ම අමාරු වැඩක් පැවරූ විට වැඩි උනන්දුවකින් ඔවුහු වැඩ කරති.

මේ බව පසු කලෙක තේරුම් ගිය පසු කළමනාකරණය අලුත් කල්පිතයක් හදුන්වා දුන්නේ ය. එය හැදින්වූයේ Theory Y කියා ය. එයින් කියවුනේ මිනිසුන් කම්මැලි නැති බවත් අභියෝගවලට ආසා කරන බවත් ඒ නිසා නිසි අභියෝග සකසන්නේ නම් හැම කෙනෙක්ම දිරි ගැන්විය හැකි බවත් ය.

එහෙත් කළමනාකරුවන්ට තේරුම් ගියේ එය නිවැරදි විය හැකි වුවත් සමහර විට පහසු නොවිය හැකි බව ය. ජීවිතය තුළ සකස් වුනු ආකල්ප පහසුවෙන් වෙනස් කළ නොහැකි බවත් සමහරු විවිධ හේතු මත කම්මැලි වන අතර ඔවුන් අවදි කිරීම පහසු නොවන බවත් ඒ අනුව දෙවැනි කල්පිතය සියල්ලන් සම්බන්ධයෙන් සත්‍යය නොවන බවත් අඩු වශයෙන් ප්‍රායෝගික නොවන බවත් ඔවුහු තේරුම් ගත්තෝය.

සමහර මිනිසුන් විශේෂ පෙළඹවීමක් නැතුව පවා අභියෝගයක් ලෙස සළකා වැඩකිරීමට කැමති බව සැබෑ වුව ද ඒ හැම වැඩ සම්බන්ධයෙන්ම නොවන බව ද ඉක්මණින්ම පෙනී ගියේ ය. සමහර වැඩවලට මේ මිනිසුන් ද අකමැති ය. ඒ අභියෝගයක් නැති ප්‍රාථමික කාටත් කළ හැකි වැඩ වලට ය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය ඔවුන්ගේ ශාක්‍යතා වඩාත් හොදින් උරගා බැලෙන වැඩ ය. අනෙත් වැඩ කිරීමේ දී අප මුලින් කී මිනිසුන් මෙන්ම ඔවුන් ද අලස ය. කම්මැලි ය.

සමහර අභියෝගාත්මක වැඩ බාර ගන්නට කැමති ඒවා අලස බවින් තොරව උද්යෝගයෙන් කරන්නට ඉදිරිපත් වන මිනිසුන් ද එවැනි වැඩ පැවරී ඇති විටෙක පවා සමහර තත්වයන් යටතේ එසේ කිරීමට කැමති වන්නේ නැත.

තමන්ට ඉහළින් සිටින නිලධාරීයා නුරුස්නා කෙනෙක් නම් ද ආයතනයේ ප්‍රතිපත්ති හා නීතිරීති අයෝග්‍ය නම් ද ආයතනයේ පවතින වාතාවරණය නිදහස් නොවේ නම් ද එහි සංස්කෘතිය පීඩා කාරී නම් ද ඔවුන් වෙනත් වටපිටාවක වැඩ කරන ආකාරයෙන් එවැනි තත්තවයක දී වැඩ කරන්නේ නැත. එයින් අදහස් වන්නේ වැඩ අලස කරවන වාතාවරණයන් ද නායකත්වයන් ද ආයතන යාන්ත්‍රණයන් හා ප්‍රතිපත්තීන් ද තිබෙන බව ය.

කළමනාකරු මේ ත්‍රිත්වය ගැනම,  මිනිසුන් වැඩ හා ආයතන වටපිටාව, යන ත්‍රිත්වය ගැනම සැළකිලිමත් විය යුතු ය.

  1. මිනිසුන් සම්බන්ධයෙන් නම් තෝරාගැනීමේදී අලස නොවන මිනිසුන් තෝරාගැනීමට සැළකිලිමත් විය යුතු ය.
  2. වැඩ සම්බන්ධයෙන් නම් ප්‍රාථමික වැඩ යාන්ත්‍රීකරණය කිරීමටත් ඉතිරි වැඩ සදහා කිට්ටු අධීක්ෂණයක් පවත්වා ගැනීමටත් වැඩ ගැලපෙන ඊට ශාක්‍යතාවයන් ඇති අයට බාර දීමටත් ඒවා තුළ ඇති තරම් අභියෝග ගොඩ නැගීමටත් කටයුතු කළ යුතු ය.
  3. ආයතන වටපිටාව වැරදි කළ හැකි අත්හදා බැලීම් කළ හැකි සුහද එකක් බවට පත් කළ යුතු ය. වැඩ කරන මිනිසුන්ට ඊට සමානුපාතික ප්‍රතිලාභ පිරිනමන හා අගැයීම් කරන වටපිටාවක් ඇති කළ යුතු ය. ඒ සියල්ල සහතික කළ හැකි පරිදි ආයතන ප්‍රතිපත්ති හා යාන්තුණ සැකසිය යුතු ය.

එසේ කරන කළමනාකරුවෙකුට මිනිසුන් අලස යයි ආඩපාලි කියමින් ජීවත්වන්නට සිදුවන්නේ නැත. මෙවැනි වාතාවරණයක් නිර්මාණය කිරීමේ අවශ්‍යතාවය අවධාරණය කරමින් තුන්වෙනි කල්පිතයක් Theory Z නමින් ඉදිරියට එන්නේ ඒ අනුව ය.

ඉදිරිගාමී කළමනාකරුවන් අනුගමනය කරන්නේ මේ කල්පිතය යි.

 

අපි අපේ උප විඥානයේ සිරකරුවන් වෙමු


යටි සිත මහ පුදුමාකාර එකකි. එය අපට යම් යම් දේ කරන්නට අනුබල  දෙයි. එහෙත් ඒ කිසිදු දෙයක් සම්බන්ධයෙන් වග නොකියයි.

අප කරන ඒ ක්‍රියාවන් සාධාරණීකරණය කරන්නට අපට සිදු වූ විට ඒ කාර්යය උඩු සිතට පවරා යටි සිත මග හරියි. කරන්නට අමාරු බොහෝ දේ බාර ගන්නට මේ නිසා උඩු සිතට සිදු වේ.

පසුගිය ලිපියේ අපි මිනිසුන් කළු හා සුදු ලෙස වර්ග කිරීමේ වැරැද්ද ගැන කීවෙමු. මේ නිසා අපට සිදුවිය හැකි අකරතැබ්බයන් සමහරක් ගැන ද කීවෙමු. මේ වර්ග කිරීම කරන්නේ උඩු හිතම නොවේ. බොහෝවිට යටි හිත ය.

සුදු ලෙස වර්ග කළ මිනිසෙකුගේ කළු වැඩක් දුටු විට අපේ උඩු සිත යටි හිතේ බලපෑම යටතේ වහා ඉදිරිපත් වී ඒ ක්‍රියාවට හේතුව ඒ පුද්ගලයා නොවන බවත් ඔහුට ඇති බාහිර පීඩනයන් බවත් කියමින් ඔහු ඉන් ගලවා ගැනීමට ඉදිරිපත් වනු දකින්නට පුලුවන.

ඒ අර්ථයෙන්ම කළු ලෙස නම් කළ පුද්ගලයෙකුගේ සුදු වැඩකින් පවා අපට උනන්දුවක් ඇති නොවන බවට ද එවැන්නක් අගය කරන්නට පමණක් නොව පිළිගන්නට පවා අප නොපෙළඹෙන බවට ද එය වග බලා ගනියි. එවැන්නෙකුගේ යහපත් කල් ක්‍රියාවක් පවා අපේ උඩු සිත යටි හිත විසින් තල්ලු කරනු ලදුව අපට පෙන්වන්නේ ලාභ ප්‍රයෝජන තකා ඔහු විසින් දියත් කර ඇති අවස්ථාවාදී මෙහෙයුමක් හැටියට ය.

අපේ යටි සිත තුළ ක්‍රියාත්මක වන උඩු සිත විසින් පසුව සාධාරණය කරනු ලබන මේ ක්‍රියාවලිය නිසාම අප සුදු යයි අදහන අයට අමතරව අප කැමති යයි සළකන පුද්ගලයින්ගේ අඩුලුහුඩුකම් ද අඩුවෙන් තක්සේරු කිරීමටත් අකමැති පුද්ගලයන්ගේ කෙන්දක් තරම් පුංචි අඩුපාඩු කන්දක් මෙන් විශාලව දැකීමටත් අපි අපට නොදැනුවත්වම ක්‍රියාකරමු.

තමන්ගේ එකා හොද වෙන්නේත් තමන්ගේ එකා කරන නරක වැඩය ඊට වඩා අඩු මට්ටමෙන් අනෙකා කළ ද මහා ව්‍යාසනයක් ලෙස දකින්නේත් ඒ හේතුව නිසා ය. අනෙකා (පරයා) කරන හොද වැඩය අවස්ථාවාදය ලෙස දකින්නේත් එයම තමන්ගේ එකා කළාම උපාය මාර්ගික දක්ෂතාවය ලෙස සළකා මහා අභිමානයෙන් කතා කරන්නේත් ඒ නිසා ය.

මෙසේ උප විඥානය තුළ සුදු හෝ කළු චරිත ලෙස ද කැමති හා අකමැති චරිත ලෙස ද තමන්ගේ එකා හා අනෙකා යන ලෙස ද බෙදිල්ලක් පවතී.

මේ බෙදිල්ලේ අවසන් ප්‍රතිඵලය වන්නේ ආයතනය තුළ කදවුරු ඇති වීම ය. කණ්ඩායමක් ගොඩ නැගීමට අපොහොසත් වීම ය. ආයතනික දේශපාලනයකට අපූරු තෝතැන්නක් ඇති වීම ය. කළු අය අකමැති අය අනෙක් අය වඩ වඩාත් කළු වීම ය. ඔවුන් අධෛර්යමත් වීම ය. සුදු අයට කැමති අයට තමන්ගේ අයට සිය අඩුපාඩු නොපෙනී යාම ය. ඔවුන්ගේ වර්ධනය ඇණ හිටීම ය.

මේ බව අප කලින් සටහනක ද ඇතුළත් කළෙමු. දැන් අප තවත් පියවරක් ඉදිරියට යමින් කියන්නේ මේ තත්වය දන්නා අයට පවා මෙයින් ගැලවිය නොහැකි බව ය. ඒ සදහා අමතර වෙහෙසක් දැරිය යුතු බව ය. එයට හේතුව මෙය ඒ අයටත් හොරා යටි සිත තුළින් මතුවන දෙයක් නිසා ය. යටි හිත කරන මෙවැනි ඕනෑම මගඩි වැඩක් සාධාරණීකරණය කරන්නට උඩු හිත පේවී සිටින නිසා ය.

යටි හිතට එනම් උප විඥානයට අප මෙහෙයවන්නට ඉඩ දුන්නොත් මෙයින් ගැලවෙන්නට බැරි ය.

යමක් දෙස හැගීම්වලින් වියුක්තව බැලීමේ කුසලතාවය ගොඩ නගා ගැනීමෙන් මිසක සෑම දෙයක් දෙසම විචාරශීලීව බැලීමේ මනසක් හදා ගැනීමෙන් තොරව මේ උප විඥානයෙන් ගැලවෙන්නට අපට බැරි ය.

හැම සුදු දෙයකම කළු ඇත්දැයි විපරම් කිරිමටත් හැම කළු දෙයකම සුදු ඇත් දැයි පිරික්සීමටත් කටයුතු කිරීම ඒ සදහා පූර්ව කොන්දේසියක් වෙයි. එසේ කරන ලෙස අපේ උඩු සිත පුරුදු පුහුණු කළ යුතු ය.

කළමනාකරුවාගේ අභියෝගය වන්නේ යටි සිත තුළ සැගවී ක්‍රියාත්මක වන මේ ක්‍රියාවලිය සාධාරණය කිරීමේ කාර්යයෙන් උඩු සිත මුදවා ගැනීම ය. ඒ වෙනුවට යටිසිතේ මේ උපදෙස් දෙස විචාරශීලීව බලන්නට උඩු සිතට උදව් දීම ය. යටි සිතේ නැතිනම් උපවිඥානයේ සිරකරුවෙකු නොවී ඉන් නිදහස් වීම ය.

මේ ආණ්ඩුව කළු ද සුදු ද? වැලිවේරිය සිද්ධිය හරහා කළමනාකරණ ඇසකින් විමසුමට


අප ගිය වර සටහනෙන් ඇසුවේ මොකද මං කළු ද? කියන ප්‍රශ්නයයි. මේ ලිපිය කියවූ මගේ මිතුරෙක් ප්‍රශ්න කළේ ආණ්ඩුවක් සම්බන්ධයෙන් කළු සුදු ප්‍රශ්නය කෙසේ විග්‍රහ කර ගත යුතු ද යන්න ය. අප අතර වූ සංවාදය කළු සුදු කතිකාවට නව මානයක් එකතු කළ හැකි යැයි පෙනී ගිය බැවින් මෙසේ හකුළුවා දැක්වීමට කැමැත්තෙමි.

මැතිවරණයක දී ආණ්ඩුවක කැරැට්ටුව විමසන කෙනෙකුට පැහැදිලි තීන්දුවක් ගන්නට සිදු වෙයි. චන්දය ආණ්ඩුවට පක්ෂව පාවිච්චි කරනවා ද නැත් ද යන්න ය. එහි දී කළු සුදු හැටියට ආණ්ඩුව වර්ගීකරණයකට ලක් කළ යුතු ය. කළු නම් විරුද්ධවත් සුදු නම් පක්ෂවත් චන්දය දිය හැකි බැවිනි.

එහෙත් මැතිවරණ තීන්දුවක් ගැනීමට නැති වකවානුවක දී අප කළ යුත්තේ ආණ්ඩුව කළු ද සුදු දැයි පිරික්සීම නොවේ. ආණ්ඩුවේ කුමන වැඩ කළු ද කුමන වැඩ සුදු දැයි විමසීම ය. කළු වැඩ වලට අපේ විරුද්ධත්වයත් සුදු වැඩ වලට අපේ කැමැත්තත් අප ආණ්ඩුවට පළ කළ යුතු ය.

තවත් විදියකට කියන්නේ නම් මැතිවරණයක දී ආණ්ඩුව දිගටම පවත්වා ගත යුතු ද යන්න ගැන තීරණයකට බසිද්දී අප මේ ප්‍රශ්නයට පිවිසිය යුත්තේ එන්න එන්නම කළු වැඩි වී සුදු අඩුවනවා ද නැතිනම් සුදු වැඩි වී කළු අඩුවනවා ද යන්න මුල් කර ගෙන ය. රට යන අත පිරික්සා බලා ය. මැතිවරණ කාලයට එන ඡන්ද ගුණ්ඩු මෙහිදී නොසළකා හැරිය යුතු ය.

සාමාන්‍ය කාල වකවානුවකදී වැදගත් වන්නේ කරන වැඩ කළු ද සුදු ද යන්න පිළිබද විග්‍රහයක යෙදීම නිසා එවිට වඩාත් වැදගත් වන්නේ ඒ ඒ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් අපේ අවධානය වෙන වෙනම යොමු කිරීමට ය. ඒ ඒ සිද්ධියේදී ආණ්ඩුවේ හැසිරීම තුළ ප්‍රදර්ශයන වූ කළු හා සුදු වෙන වෙනම හැදින ගැනීම ය. සුදු අනුමත කොට කළු හෙලා දැකීම ය. එයින් පවතින ආණ්ඩුවට පමණක් නොව පත්වීමට නියමිත ආණ්ඩුවකට ද යම් වැදගත් පණිවුඩයක් යැවිය හැකි ය.

උදාහරණයක් ලෙස වැලිවේරිය සිද්ධිය ගනිමු.

ප්‍රධාන මාර්ගයක් දිග කාලයක් වසා තැබීමට ඉඩ දීමට ආණ්ඩුවකට බැරි ය. එහෙත් එවන් තත්වයකට යම් උද්ඝෝෂණයක් වර්ධනය වන්නේ ආණ්ඩුවේම වැඩපිළිවෙලේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස නම් එහි දී ආණ්ඩුව එහි වගකීම බාර ගත යුතු ය.

එවැනි කලබලකාී තත්වයකදී ආණ්ඩුවකට හැසිරිය හැකි නීත්‍යානූකූල පටිපාටියක් තිබේ. එසේ නොකර ආණ්ඩුව වෛරයෙන් යුතු ව මේ උද්ඝෝෂණයට වෙඩි තැබුවේ නම් එහි වගකීම ද ආණ්ඩුව බාර ගත යුතු ය.

අවම බලය භාවිතාකිරීමක් වෙනුවට මෙහිදී සිදුව ඇත්තේ උපරිම බලය භාවිතා කිරීමකි. එයින් ආණ්ඩුව දෙන පණිවුඩය සාමකාමී උද්ඝෝෂණයක් පවා තමන් යටපත් කිරීමට සූදානම් බව ය. පල්ලියක් ඇතුළට ගාල්වී ඇති නිරායුධ මිනිසුන් හා පාසල් දරුවන්ට අම්බානකට තැලීමට වෙන හේතුවක් හොයා ගැනීමට බැරි ය. එය කළු ය. මිනිසුන්ගේ ප්‍රශ්න වලට විසදුම් නොදී ඔවුන් ආණ්ඩු මට්ටු කිරීමට යාම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුවකට නොහොබී. ආණ්ඩුවේ අනුදැනුමෙන් බාහිරව මේ සියල්ල සිදුවී නම් ඒ කළ අයට නොපමාව දඩුවම් දිය යුතු ය. එසේ සිදු නොවන කල මේ සියල්ල ආණ්ඩුවේ ගිණුමට බැර වීම නැවැත්විය නොහැකි ය.

ඒ නිසාම ආණ්ඩුවෙ මේ කළු හැසිරීම පිළිකුළෙන් හෙලා දැකිය යුතු ය. ඒ සදහා ආණ්ඩුව දේශප්‍රේමී ද නැත් ද යන්න හෝ ආණ්ඩුව අතීතයේ සුදු වැඩ කර ඇතැයි යන්න අදාළ වන්නේ නැත.

දිගින් දිගටම ප්‍රදර්ශනය කරන විට ඒ හැසිරීමෙන් වන්නේ ආණ්ඩුව වඩ වඩාත් කළු පාටට පෙනීමත් සුදක් තිබුනේ නම් ඒ සියල්ල සැගවී යාමත් ය. රට යන අත කළු බව පෙනී යාම ය. ඒ නිසා ආණ්ඩුව රැක ගන්නට වුවමනා අය අනිත් අයට ද වඩා ඉදිරියට ගොස් මේ නැඹුරුවට විරුද්ධ විය යුතු ය.

මේ නීතිවිරෝධී ප්‍රජාතන්ත්‍රවිරෝධී හැසිරීමට වගකිව යුතු අය අල්ලා දඩුවම් කිරීමෙන් ආණ්ඩුවේ දේශපාලන නායකත්වයට මේ කළු පාට ලේබලයෙන් නිදහස් විය හැකි ය.

ඒ නිසාම ආණ්ඩු විරෝධීන්ට ද වඩා ආණ්ඩුව රැක ගැනීමට කැමති අය මේ විරුද්ධව උද්ඝෝෂණයේ පෙරමුණේ සිටිය යුතු ය. විරෝධය ඇතුළතින් පැන නොනැගීමෙන් සිදුවන්නේ විරෝධයේ ධජය එලියෙන් එසවීම ය.

සාමාන්‍ය කාලවකවානුවකදී ආණ්ඩුවේ කළු වැඩවලට විරෝධය නොපෑමෙන් සිදුවන්නේ ආණ්ඩුව දිගින් දිගට කළු වැඩ කිරීමට ඉදිරිපත් වීමත් අඩු වශයෙන් කළු වැඩ කරන්නන්ට දඩුවම් දීමට උත්සුක නොවීමත් ඒ නිසාම ආණ්ඩුව වඩ වඩා කළුවට පෙනීමත් ය.

එවිට සිදුවිය හැක්කේ මැතිවරණ කාලයකදී ආණ්ඩුවට කළුවටම පෙනී දූරි භූත වී යෑම ය.

අපට අවශ්‍ය වූයේ ආණ්ඩුවේ හැසිරීම ගැන විනිෂ්චයකට බැසීමකට වඩා සුදු කළු සංවාදයට මෙයින් නව මානයක් එක් කිරීමට ය. ඒ සදහා වැලිවේරිය සිද්ධිය අප උපයෝගී කරගත්තා පමණකි.

මීට සමාන තත්වයක් අප කාන්තාවක් පිළිබද විනිෂ්චයකට බැසීමේ දී ද ඇති විය හැකි ය. අප කසාද බැදීමකට කාන්තාවක් තෝරාගැනීමේ දී අපට කළු සුදු වර්ගීකරණයකට යෑමට සිදු වේ. එහෙත් කාන්තාවක සම්බන්ධයෙන් කරන වෙනත් විවරණයක දී කළු හෝ සුදු හැටියට ඇය වර්ග කරනවාට වඩා වැදගත් වන්නේ ඇගේ ක්‍රියා කළු සුදු හැටියට වර්ග කිරීම ය. අප එසේ කරන්නේ නම් ආණ්ඩුවක් හදා ගැනීමට වගේ ම කාන්තාව හදා ගැනීමටත් අපට හැකි වන්නේ ය. තමන් තෝරා ගත් බිරිද හෝ ස්වාමියා සම්බන්ධයෙන් අප අනුගමනය කළ යුත්තේ ඒ දෙවැනි පටිපාටියයි. ක්‍රියා දෙස බලා ඒවා වර්ග කිරීම යි.

අවශ්‍ය වන්නේ කළු ක්‍රියා කරන්නට ඉඩ දී බලා සිට කළු ලේබලයක් ඇලවීම නොවේ. කළු ක්‍රියා කළු හැටියට දැක, හැකි නම් ඒවා අවම කර ගැනීම හරහා, කළු විය හැකි කෙනෙක් සුදු කරවා ගැනීම ය.

විවාහය සදහා කෙනෙකු තෝරා ගැනීමේදී මෙන්ම රැකියාවකට කෙනෙකු තෝරාගැනීමේ දී ද මීට සමාන පටිපාටියක් අපට අනුගමනය කළ හැකි ය.  තෝරාගැනීමේ දී අප පුද්ගලයා සුදු කළු හැටියට වර්ග කළේ වුව ද ඔහුම අපේ ආයතනයේ සේවකයෙක් බවට පත්වීමෙන් අනතුරුව වර්ගීකරණය පුද්ගලයා කෙරෙහි නොව ඔහු කරන වැඩ කෙරෙහි එල්ල කළ හැකි ය. අපේ ඉලක්කය ඔහු එලවීම නොව ඔහු හදා ගැනීම නිසා ය.

එසේ නොකරතොත් සිදුවන්නේ අපට අන්තිමේ ඔහු කළු හැටියට ලේබල් අලවා එලවා දැමීමට ය. අප මේ සම්බන්ධයෙන් නිවැරදි අස්ථානයක නොසිටින්නේ නම් ආණ්ඩුවකට මෙන්ම අපේ බිරිද හෝ සැමියාට ද කිරීමට අවසානයේ ඉතිරිවන්නේ සේවකයෙකුට මෙන්ම එලවා දැමීමට ලක්වීමට ය.

 

මොකද? මං කළු ද?


මේ අප අසා හුරු පුරුදු කතාවකි. මේ ප්‍රශ්නය කෙනෙක් නගන්නේම තරහක් ද හිතේ ඇතිව ය. තමන් නොසළකා හැරිවිට මේ ප්‍රකාශය කියවෙන්නේ ඉබේට ම ය. ආදරය ඉල්ලා පැරදුනු විට ද අවස්ථාවක් ඉල්ලා නොලැබුනු විට ද මිනිස්සු මෙසේ අසති.

අප කැමති මේ ප්‍රශ්නය කළමනාකරුවෙකුට විෂය විය යුතු ආකාරයට නගන්නට ය.

මිනිසුන් කළු හා සුදු හැටියට වර්ග කළ හැකි ද? වර්ග කළ යුතු ද?

මේ එක ප්‍රශ්නයක් නොවේ. ප්‍රශ්න දෙකකි. පළමු ප්‍රශ්නයට උත්තරය නොහැකිය යන්න ය. දෙවැන්න මිනිසුන් නැතත් මිනිසුන්ගේ වැඩ නම් කළු හා සුදු හැටියට වර්ග කළ යුතු බව ය.

එහෙත් බොහෝ කළමනාකරුවන් කරන්නේ මෙහි අනිත් පැත්ත ය. ඔවුහු මිනිසුන් කළු හා සුදු හැටියට වර්ග කර ලේබල් අලවති. ඉන්පසු සුදු ලේබලය සහිත අයගේ කළු වැඩ ද කළු ලේබලය ඇති අයගේ සුදු වැඩ ද සම්බන්ධයෙන් නොදැක්කා සේ සිටිති.

පළමු ප්‍රශ්නයට එනම් ලේබල් ඇලවීමට හේතුව එසේ කිරීමෙන් ගනුදෙනුව පහසු වීම ය. ලේබලය සුදු නම් කරන්නට ඇත්තේ ඔහුට සැළකීම ය. ලේබලය කළු නම් කරන්නට ඇත්තේ ඔහුට පල නොකියා පලා බෙදීම ය.

මෙයින් සිදු විය හැක්කේ කුමක් ද? කළු තැනැත්තා තවදුරටත් කළු වීම ය. සුදු තැනැත්තා තමන් සුදු බව සිතා පහසු ජීවිතයකට හුරු වීම ය. දෙකෙන්ම බැට කන්නේ ආයතනයයි.

දෙවැන්නට එනම් කළු ලේබලය ඇති අයගේ සුදු වැඩ ද සුදු ලේබලය ඇති අයගේ කළු වැඩ ද අමතක කිරීමට හේතුව එසේ නොකළොත් තමන් ඇලවූ ලේබලය ගැලවීමට සිදුවිම ය. එහෙම වුනාම කටයුතු තවදුරටත් පහසු නොවීම ය. සංකීර්ණ වීම ය.

කිසිදු මිනිසෙක් එහෙම පිටින් ම කළුත් නැත. සුදුත් නැත. හැම මිනිහෙක්ම පාහේ අළුපාට ය. එක් මානයකින් සුදුවන අය තව මානයකින් කළු විය හැකි ය. එක් මානයකින් කළු වන අය තව මානයකින් සුදු විය හැකි ය. මානය නැත්නම් මිනුම අප මනින  මිනුම් දණ්ඩ අනුව වෙනස් වේ.

සාන්තුවරයෙක් යැයි සමාජය හදුන්වන කෙනෙක් ඔබ කිට්ටුවෙන් ඇසුරු කළොත් ඔහුගේ අඩුපාඩු සීමා ඔබට දැනගන්නට ලැබෙනු ඇත. සමාජය කෙනෙකු සාන්තුවරයෙකු කිරීමේදී මුලින් ම කරන්නේ මේ අඩුලුහුඩුකම් සැගවීම ය.

අධමයෙකැයි සමාජය අයින් කරන කෙනෙකු සමහරවිට ටයිකෝට් පැලදි මහත්වරුන් අහක බලන අවස්ථාවක අසරණ වුනු කෙනෙකුගේ පිහිටට එනු අපට දකින්නට පුලුවන.

මේ නිසා අප මිනිසුන්ට කළු හා සුදු ලෙස ලේබල් ඇලවීමෙන් වැළකිය යුතු ය. එසේ වුව ද මිනිසුන් කරන වැඩ සම්බන්ධයෙන් නම් ලේබල් ඇලවීමට කළමනාකරුවන් කටයුතු කළ යුතු ය.

සුදු වැඩ කරන්නට අළු මිනිසුන් පෙළඹෙන්නේ එවිට ය. කළු වැඩ මගහරින්නට අළු මිනිසුන් පෙළඹෙන්නේ එවිට ය.

මිනිසුන් කළු හෝ සුදු නැත. උන් අළුපාට ය. එහෙත් මේ අළුපාට ඕනෑම උන්දෑ කෙනෙකු සුදු වැඩ ද කළු වැඩ ද කළ හැකි ය. වැදගත් වන්නේ ඒ ඒ වැඩය පුද්ගලයා කවුද යන්න අමතක කොට ඔහු මොන කදවුරේද යන්න අමතක කොට අගය කිරීමේ ය. කළු ද සුදු ද යැයි පෙන්වා දීමේ ය.