ඔබ ඔබේ දරුවාට නිදහස දීමට කැමති ය. එහෙත් ඒ නිදහස ඔහු කෙසේ භාවිතයට ගනී ද යන බිය ද ඔබට තිබේ. ඒ නිසා ඔබ ඔහුට නිදහස දීම කල් දමයි. මැලි වෙයි. ආසයි බයයි යන මේ උභතෝකෝටිකය තව බොහෝ දේ සම්බන්ධයෙන් ද තිබේ. කළමනාකරණයේ දී ද ඔබ මේ උභතෝකෝටියට මුහුණ දෙයි. ඔබ ඔබේ සේවකයන්ට ඔබේ බලය බෙදා දීමට (delegate) කැමති ය. එහෙත් එසේ දුන් බලය ඔවුන් කෙසේ භාවිතා කරාවිද යන්න ගැන ඔබට බියක් තිබේ. ඒ නිසා ඔබ කරන්නේ හැකි හැම දෙයක්ම පාහේ ඔබ විසින්ම කිරීමට ඔබ වෙත රඳවා ගැනීම ය. නැතිනම් බාර දුන් වැඩය කරන්නේ දැයි දිගින් දිගට පිරික්සමින් අනුගාමිකයන්ට හිරිහැරයක් වීම ය. යමක් කරන්නට පෙර ඔබගෙන් විමසිය යුතු යැයි නීති පැනවීම ය. ඔවුන්ට විලංගු ලෑම ය. මේ හැම එකකින්ම සිදු වන්නේ වැඩේ කොහුවීම ය. ඔබේ වැඩ අතපසු වීම ය. ඔබ අකර්ණම්‍ය වීම ය. පොදුවේ මේ අකර්ණම්‍යය වීම මැඩ ගත හැක්කේ කෙසේ දැයි අපි සොයමු.
ඕනෑම ක්‍රියාවකට ප්‍රතික්‍රියාවක් තිබේ. ඒ ප්‍රතික්‍රියාව කුමක් දැයි සමහර දෑ සම්බන්ධයෙන් පූර්ව නිගමනයකට පැමිණිය නොහැකි ය. ඒ නිසා අප කරන්නේ විය හැකි නරකම දේ හිතින් මවා ගැනීම ය. එවිට සිදුවන්නේ සැළසුම් කළ ක්‍රියාව අත්හැර දැමීමට ය. අකුලා ගැනීමට ය.
එය බොහෝ ක්‍රියාවලින් අප වළකයි. විශේෂයෙන්ම නව දේ අත්හදා බැලීමෙන් අප වළකයි. එසේ සිතන කෙනෙකු අසාර්ථක වීමට ඇති ඉඩ අඩු ය. ඒ නිසාම ඔහුට සාර්ථක වීමට ද නොහැකි ය.
අප කළ යුත්තේ අපේ ක්‍රියාව නිසා ඇති විය හැකි වඩාත්ම හොඳ තත්වය ගැන සිතින් මවා ගැනීම ය. බැරි වෙලාවත් එසේ නොවුවහොත් අනුගමනය කිරීමට පසු බැසීමට විකල්පයක් ද හදා ගැනීම ය. විකල්පය බැරිම වුනොත් පමණක් විය යුතු ය. පළමු පසු බැස්මේම විකල්පයට තල්ලු වුවහොත් වෙන්නේ මුලින් වූ දේම ය.
පලාලි යුද හමුදා කඳවුරේ ආරක්ෂක කලාපයේ ඉඩම් ඒ අයිති ජනතාවට පවරා දීම දැනට මාස ගණනකට පෙර දිනක සිදු විය. මේ ඇසු දුටු සමහර අය කීවේ දැන් ඉතින් හමුදා කඳවුරු ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයකට විවෘත කරන ලද බවය. එය විය හැකි නරකම දෙය ය. විය හැකි හොද දෙය කුමක් ද? ඉඩම් අහිමි කරන ලද ජනතාවට විශාල සහනයක් ලැබීම ය. ඒ නිසාම දකුණ ගැන තියෙන කෝපය යම් පමණකින් හෝ සමනය වීම ය. යුද්ධය වෙනුවට සාමයේ මාවතට පිවිසීම ය. පළමුවැන්න තවම නම් සිදු වූයේ නැත. දෙවැන්න යම් පමණකට සාර්ථක වන්නට ඇත.
දෙවැන්න සිදු නොවී පළමුවැන්න සිදුවන්නට බැරි ද? හැකි ය. තවමත් හැකි ය. එවැන්නක් සිදුවන්නට බැරි යයි කිසිවෙකුට කිව නොහැකි ය. පළමු ක්‍රියාව අපේ පාලනය තුළ තිබෙතත් ඊට ඇතිවන ප්‍රතික්‍රියාව අපේ පාලනයෙන් තොර නිසා ය.
එසේ වුවහොත් නැවතත් ආරක්ෂක කලාපයක් ඉදිකරන්නට සිදු වෙනු ඇත. එහෙත් එසේ කියා ඒ ඉඩම් යුද්ධය අවසන් වී වසර 5 ක් ගිය තැනත් රඳවා ගෙන සිටිය යුතු ද? එයම තවත් ගැටුමකට අවශ්‍ය තත්වයන් ගොනු නොකරන්නේ ද?
දරුවා නොමග යතැයි සිතා සදාකාලිකව දෙමාපිය තුරුලේ රඳවා ගෙන සිටින අම්මලා තාත්තලා හිතන්නේ ඔවුන් දරුවන්ට හැකි ඉහළම ආරක්ෂාව දෙන බවකි. එසේ වුව ද සමාජය ගැන නොදැනුවත්ව දිවි ගෙවමින් එසේ සුරකින මේ දරුවාට දෙමාපිය රැකවරණය නැති වූ දාක සිදුවන්නේ කාගේ හෝ ගොදුරක් වීමට ය. නැතිනම් එසේ වනු ඇතැයි දෙමාපියන් විසින් ඇති කරන ලද බයෙන් තැති ගෙන සමාජයෙන් සැගව ජීවත් වීමට ය.
ආරක්ෂාව නරක නැත. එහෙත් යම් කෙනෙක්, ජාතියක්, රටක්, ආයතනයක් අකර්ණම්‍ය කරන්නට තරම් එය ප්‍රබල වන්නේ නම් විනාශය ඊට වඩා හොඳ ය. මක්නිසාද යත් ඊට මුහුණ දී එය පරාජය කළ හැකි බැවිනි.
අවාසනාවකට අපට මිනිසුන් පරාජය කළ හැකි ය. පරාජය කළ නොහැක්කේ අවතාර ය. අතීතයේ ඇති වී අප තුළ ඇටුවම් බැස ගත් සැකය හා බිය පදනම් කර ගත් විශ්වාසයන් ය. ඇදහිලි ය. ඒවා අප අකර්ණම්‍ය කරමින් අපේ මනසේ හොල්මන් කරන නිසා ය.
සැක හා බිය අප හැමට පොදු ධර්මතාවයක් වුව ද දුර්වලයා තුළ එය වඩාත් දැඩි ව තිබේ. එය ඔහු වඩාත් දුර්වල කරයි. අකර්ණම්‍ය කරයි. අප දුර්වල වූ තරමට ආරක්ෂා වීමට ඇති වුවමනාව වැඩි වේ.
සැකය ඉදිරි පසින් ඇතුළු වන විට විශ්වාසය පෑල දොරින් පිටව යයි. බිය කවුළුවෙන් එබී බලන විට ධෛර්යය වෙනත් කවුළුවකින් පිටමං වෙයි. ධෛර්යය හා විශ්වාසය නැතිව නව දෑ නොතැනෙයි.
ශක්තිමත් තැනැත්තේ සියල්ල නැති වුව ද නැවතත් ජීවිතය අලුතෙන් පටන් ගත හැකි ය යන විශ්වාසය තුළ සැනසෙයි. දුර්වලයාට කුඩා යමක් අහිමි වුව ද දරා ගැනීම අමාරු ය. ඒ නිසා ම ඔහු වඩාත් කැමති සියල්ල තුරුළු කර ගැනීමට ය. බදා ගැනීමට ය. ආරක්ෂා කර ගැනීමට ය. ඒ සඳහා කාලය හා සම්පත් වැය කරන ඔහු ඒ නිසා ම නව දෙයක් නිර්මාණයේ ලා අපොහොසත් වෙයි. නව භූමියක් නව ක්ෂේත්‍රයක් ජය ගැනීමේ ලා ඉදිරිපත් නොවෙයි. සියල්ල තියෙන පයිසය ආරක්ෂා කිරීමට යොදවා ඇති නිසා නව යමක් කිරීමේ ලා ඔහුට ඉස්පාසුවක් නැතිවෙයි.
ආරක්ෂාව පතා කරන හිර කිරීම ම දරුවාට කැරලි ගහන්නට පොළඹවයි. සුළු ජාතිකයන්ට වෙනම රටක් ඉල්ලන්නට පොළඹවයි. අනුගාමිකයන්ට නායකයින් සැබෑම හිරිහැරයක් බවට සිංහලෙන් කියන්නේ නම් නුරුස්සන “තුවාලයක්“ බවට පත් කරයි.
අප ආරක්ෂාව පතා එල්ල කරන භූමරංගය නැවතත් කැරකී අපට ම මෙසේ එල්ල වෙන විට අප සමහර විට පමා වෙලා ය.
මෙයින් අදහස් කරන්නේ ආරක්ෂාව අත්හැරිය යුතු බව නොවේ. ඔබේ දරුවාට නිදහස දී ඉවත බලා ගෙන සිටින්නට ඔබට නොහැකි ය. ඔහුට ලෝකය ගැන කියා දිය යුතු ය. මිනිසුන් හඳුනාගන්නා හැටි ගැන දැනුවත් කළ යුතු ය. හරි වැරදි කවරේදැයි වටහා දිය යුතු ය. එහෙත් ඒ සමග ඔහු වැරදි මාවත නොගන්නා බවට කුමන බලපෑමක් යටතේ වත් නොගන්නා බවට ඔබ විශ්වාස කරන බව කියා සිටිය යුතු ය. එයිනුත් නොනැවතී ඔහුගේ තොරතුරු විමසිය යුතු ය. ගමන් බිමන් ගැන විපරම් කළ යුතු ය. ඔහු පිළිබඳ සෙවිල්ලෙන් සිටිය යුතු ය. එහෙත් ඔහුට කරදරයක් නොවිය යුතු ය. ඔබ ඔහුගේ මිතුරා විය යුතු ය. ලොව ඔහු වඩාත් විශ්වාසයට ගන්නා පුද්ගලයා විය යුතු ය.
විශ්වාසය යටතේ පමණක් සැකය තැබිය යුතු ය. විශ්වාසය අභිබවා මතු වීමට සැකයට ඉඩ නොදිය යුතු ය.
රටක බලය විමධ්‍යගත කරන විටක ද ආයතනයක පහල මට්ටමට බලය පවරන විට ද මේ කාරණය සිහිපත් කළ යුතු ය. අනෙකා සිරකර තැබීමට වුවමනා දම්වැලේ අනෙත් කොණ අප විසින් රඳවා ගත යුතු බව එසේ සිරකරන හැම විටම අප විසින් මතක තබා ගත යුතු ය. යමෙකු හිරකරන විට අනෙත් කෙළවරේ අප හිරවන බව සිහිපත් කළ යුතු ය. අපේ නිදහස ඇත්තේ අනෙකාගේ නිදහස තුළ බව එසේ පසක් කළ යුතු ය.
අනෙකා සිර කළ හැකි නම් ඒ සඳහා තමා සිරකරුවෙකු වීම වුව වටී යැයි සිතන අයට මේ උවදෙසින් පලක් නැත. ඒ අය සහජයෙන් දුර්වල මිනිසුන් ය. මේ සටහන, තමා ගැන විශ්වාස කරන, ඒ නිසා ම අනෙකා විශ්වාස කිරීමට සූදානම්, ශක්තිමත් මිනිසුන්ට ය.
Management in Sinhala 